Hastalıklı Bir Şiir

Zeynep'in, anksiyete bozukluğuna ithafen; 

Korkakça bir cesaret 
Bu senin sevgindeki 
Olmayacaktan daha çok 
Daha da çok ama 
Korkuyormuşsun gibi 

Nedensiz korkuyorsun 
Senin bu paniğin 
Hiç birimizinkine benzemiyor 
Onun da nedenini bilmiyorsun 
Ellerin titriyor, 
Soğuk terler boşalıyor 
Göz kapaklarının kıyısından 
Avucunun içleri, 
Ayak altların terliyor 
Nedensiz terliyor hem 
Uykusuz, sinir nöbeti geçen 
Bitimsiz gecelerden 
Göz bebeklerin nedensiz gene 
Alabildiğine genişliyor 

Dudakların kuruyor, 
Kalp atışlarına 
Sonu gelmez bir 
Metronom kazandırıyor 
Kızarıyor sırasıyla 
Boynun ve göğsün 
Onlar da nedensiz 
Başın ağrıyor, 
Kaskatı kesiliyor 
Bütün bir vücudun 

Teninin rengi, zihninin 
En tenhaları 
Dağılıp dağılıp duruyor 
Yarı gecenin 
Ortalık yerinde en çok 
Nedensiz hem 
Alabildiğine 

Hafızanı kaybediyorsun 
Islık çalarak arıyorum 
Evin salonunda, 
Kanepenin altında 
Mutfak balkonunda 
Bir sigara dumanında, 
Bir kafiyeli çığlıkta 
Bilmiyorsun 
Hafızanı seviyorum 
Laleli'deki 
Üniversite kampüsünde 
En çok ve nedensiz 

Büyük büyük laflar ediyorum 
Şaşırıyorsun 
Nedensiz korkuyorsun 
Paniklere gene nedensiz 
Neredeyse tüm gecelerini 
Uykusuz fakat 
Teslim ediyorsun 
Avuç içlerin ve 
En çok ayak altların 
Terliyorlar 
Olmayacak şeylerden korkuyorsun 
Olan, zaten olmuştur 
Nedensiz korkuyorsun 
Bilmiyorsun, 

Ne olduğunu kimse bilmiyor 
Ama en çok da sen bilmiyorsun 
Paydos sirenlerini çalmış bir kalbin 
Nasıl yeniden duygu üretimine 
Başladığını 
En çok da gece vardiyalarında 
Soluksuz... 
Bilmiyorsun 
Nedensiz bilmiyorsun 

İhsan Özmen